De taal van mijn hart
Ik hoorde dit nummer onlangs van de zanger Stef Bos en werd er stil van. De taal van mijn hart zegt in weinig woorden eigenlijk alles; het nummer beschrijft het verstrijken van de jaren, het verkillen van de persoonlijkheid, maar ook het einde van de woordenschat.
Want wat valt er nog te zeggen als je alles doorleeft hebt?
In feite is het nummer op een ieder van ons van toepassing, want we zien alles wat ons lief is uiteindelijk veranderen. Misschien is het enigste vaste wel de verandering, wie zal het zeggen.
Soms denk ik dat wel. Ik ken zoveel mensen die iedere keer opnieuw een zonsopkomst tegemoet gaan maar voor wie de dageraad nooit komt. Ik hoop dat ik het nooit zo zal zien, maar ook ik ken nu mijn momenten van stilte, mijn momenten van aan de zijlijn staan en toezien op een wedstrijd die ik nog maar moeizaam volg.
En inderdaad, het is net als in dit lied, de taal van mijn hart die me nog iets doet zeggen of schrijven, soms zinnig, soms niet, soms verward of gebroken – maar het is de taal van het hart – want een hart wil en kan niet zwijgen. Het hart gaat letterlijk door tot de laatste slag.
Het nummers spreekt me niet alleen aan qua tekst, maar het grijpt me ook via de muziek naar de keel. De manier waarop de instrumentale omlijsting de boodschap vangt is bijna onnavolgbaar, eenvoudig, eerlijk, breekbaar en koesterend. Spraken we altijd maar in de taal van ons hart, want deze is puur, niet doordacht dus altijd conform het gevoel.
Stef bos houdt ons als het ware de spiegel voor – de spiegel van het ouder worden – maar ook de spiegel van het zwijgen gedurende al die momenten waarop je beseft dat woorden er niet langer toe doen. Een juweeltje van vernuft dus, dat ik jullie niet kon of wilde onthouden.
Want als er iets is wat er aan mijn hart gaat, dan is het de taal …. de taal van mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten