Een herinnering van sneeuw jaren geleden

Een herinnering van sneeuw jaren geleden

Het was het jaar 1980 en de sneeuw viel neer met grote kracht.
 Ik moest avonddienst draaien en de schemering begon al te vallen toen ik te voet naar het bejaardentehuis toeliep. Ik dacht nog bij me zelf ik ben in het verkeerde land geboren als zonaanbidster terwijl de sneeuwvlokken dwarrelden over mijn gelaat. De koude wind om mijn oren kleurde ze rood.


Het begon duidelijk op te vriezen en het weerbericht had ook voorspeld dat het die nacht zou gaan vriezen en dat je ochtends moest uitkijken voor gladde wegen. In mijn hoofd hoorde ik het lied Winter Wonder land een goed nummer voor de maand december waarbij je meteen zware sneeuwval ziet en warme chocolademelk met slagroom. Ik zag mensen gezellig bij elkaar zitten rondom een open haard elkaar verhalen vertellen van vroeger.


Ik moest een steile straat oplopen en de ene na de andere auto begon te glijden.
Ze kwamen de berg niet omhoog en de ruiten waren beslagen door het contrast van warmte en koude. Ik vroeg mij af hoeveel centimeter sneeuw er morgen zou liggen als het zo door zou sneeuwen. ik weet niet of jullie dat ook hebben maar bij zo´n sneeuw tafereel wordt ik altijd dramatisch en emotioneel. daarbij komt nog dat ik een voorliefde heb voor drama.

Ik zag het bejaardentehuis al liggen en de zwakkere avond verlichting brandde al.
Ik liep naar binnen en ging naar de personeelsruimte om mij aldaar te ontdoen van muts, sjaal, dikke jas en vest. Mijn verpleegsters schort had ik al aan alleen nog even makkelijke schoenen aandoen.
De avonddienst verliep vlekkeloos en de bejaarden die nog op waren begroeten mij vriendelijk zoals altijd. Ik had nog wat oude spelen met hen gedaan en zelfs nog even naar radio Luxemburg geluisterd. Medicijnen uitgedeeld, bedlegerige patiënten verzorgd, de vuile was naar de reiniging kamer gebracht en de rest van de taken. Half elf in de avond was ik klaar en moest weer terug naar huis. dat was ongeveer twee kilometer lopen en toen ik naar buiten keek zag ik dat er best wel wat sneeuw bij was gevallen.


Ik pakte mezelf weer warm in deed mijn snowboots weer aan en trok de grote deur van de ontvangsthal van het bejaardentehuis open. De sneeuw vulde de Hemel en de aarde. Prachtige sneeuw die je niet in een hand kan vasthouden alleen maar vochtig op je lippen kan voelen. de vlokjes verzamelen zich en lachen terwijl ze neervallen en draaien in het rond van plezier. Ze achtervolgen je en ja hoor daar valt er een sneeuwvlok in mijn oog.

De nacht viel en de sneeuw creëerde een bepaalde charme op mijn gezicht.

Zou ik dan toch als zonaanbidster de immense schoonheid van sneeuw inzien?


Ja, ik zag de schoonheid van de winter in al zijn glorie door de pluizige laag sneeuw die verspreid lag over de daken, op de straat, op de velden en over de gehele natuur.

Ik zag de magie van vers gevallen sneeuw op het ongerepte landschap en probeerde mij dit beeld vast te leggen.


Boven bij mij aan de straat waar ik woonde stond een banken verscholen in een klein bosje. Ik vleide me neer op de bank en genoot van de stilte en sereniteit op een perfecte manier. Ik zag de mysterie van de sneeuwvlokken hoe ze vielen en waar ze vandaan kwamen.

Het leek wel alsof God diamanten had gestrooid.