Hoe erg kan je een dier missen in je leven

Hoe erg kan je een dier missen in je leven

Mijn Yorkshire terriër Sushi heb ik zelf 14 jaar gehad.
 Ik kreeg haar van kennissen in Zwitserland vanwege een emigratie naar de Bahama´s. Sushi was Franstalig opgevoed en in het begin zat ik daar maar met mijn school Frans. Langzamerhand kon zij mij verstaan en we werden de beste maatjes.

Ik had al een kat genaamd Gypsi, die we uit het asiel hadden gehaald. Ook weer zo´n kneusje die mishandeld gevonden was in de Limburgse bossen. Vlak na Sushi kreeg ik mijn een dag oude labrador en een paar maanden daarna een pup herdershond. Sushi bleef altijd de baas in huis, want zij was er het eerste.





Ze vocht samen met mij om de een dag oude pup warm te houden en vaker ging ze uit zichzelf bij de pup liggen om hem warm te houden. Deze drie honden eigenlijk groeiden met elkaar op en waren de beste vriendjes.Samen in de tuin, samen wandelen, samen naar het bos en samen in de mand.
Sushi zat ook gewoon boven op ons paard en rende in haar eigen galop mee over de zandvlakten van de Limburgse Heide. Het was eigenlijk geen Yorki van karakter mar een kruising tussen een pitbull en een oh zo goedaardige schapendoes. Soms had ze Labrador trekjes en soms zelfs herder streken.
Na de scheiding is ze met mij meegegaan en de grote zijn bij mijn ex man gebleven vanwege plaatsgebrek, een te kleine tuin. Sushi is met mij door diepe dalen en over hoge bergen heengegaan. Ze heeft me bijgestaan in moeilijke tijden en na een aantal jaren alleen te zijn geweest kwamen we terecht in Enschede. daar werd zij op slag verliefd op Francis, die haar eerste mannelijke baas zou worden.


Hij was haar baas en grote vriend en ik bleef wel haar vrouwtje, maar toch, lol.





Samen wandelen, samen het bos in met Francis en zacht op zijn borst gaan liggen en hem liefde geven. dat had ik haar namelijk aangeleerd op die manier. Ineens werd haar lichaam doorzeefd met kanker en de tumor werd zo groot dat ze bijna niet meer kon lopen. Een keer hebben we haar geopereerd maar de tweede keer had zich de kanker zo uitgezaaid dat ik in moest grijpen.
Thuis hebben we afscheid genomen van haar en ze wist dit was het einde.


 Ze lag in Francis zijn armen toen de finale spuit er in ging en langzaam zakte haar hoofd naar beneden. Mijn trouwe Sushi was er niet meer en Francis was zijn maatje kwijt.
Ik vertel jullie dit verhaal omdat ik vind dat onderstaand artikel wat Francis heeft geschreven gelezen moet worden. Ik zelf vind het zo mooi dat ik als ik weer een nieuwe woning heb dit inlijst en ophang met een foto van Sushi er bij.

Het Gemis van een Dier

Het gemis van een dier laat zich niet zo gemakkelijk onder woorden brengen omdat de vriendschap en loyaliteit niet van die woorden afhing…

Och, pas geleden moest ik mijn hondje laten inslapen – dat was een loodzware, maar noodzakelijke gebeurtenis. De oude viervoeter keek me stilletjes vanaf de bank aan, en leek het te weten. Eenmaal in de dierenarts praktijk aangekomen en nadat het spuitje was toegediend wist ik inwendig helemaal niet meer waar ik het zoeken moest. Het dier sliep rustig in mijn armen in, met een enigszins verbaasde maar een tegelijkertijd berustende blik in de ogen.

Toen ik het dier kreeg was het al op leeftijd, maar in die drie jaren dat we samen waren is er enorme vriendschap en warmte ontstaan – die is altijd overeind gebleven – gebaseerd op een onvoorwaardelijke liefde en een vriendschap waarvan de kunst alleen door dieren wordt verstaan en in stand wordt gehouden.

Dieren zijn een prachtige ervaring als je oog hebt voor de verborgen wonderen van dit leven. We leven in tijden waarin een groot gedeelte van de mensheid helaas niet meer gelooft in wonderen, terwijl ze zich toch dagelijks en in onvoorstelbare hoeveelheden voltrekken. De vriendschap en loyaliteit van een dier is er één van. Die liefde die zich niet aan woorden laat binden maar zich uit in daden.

Het kwispelen of bij je op de bank springen als je het moeilijk hebt bijvoorbeeld.
Het wachten tot je weer thuis bent zonder een verklaring te verlangen. De speelse vrolijkheid die plotseling kan ontstaan zonder dat er een startschot voor nodig is. Het is geweldig. De grootte van het gat waarin ik viel bewees tegelijkertijd hoe zeer zo'n dier de dagelijkse zaken en noden had weten te vervullen zonder dat we ooit echt met elkaar spraken.

Geweldig – het huis is nu leeg, en vind ik zo nu en dan nog een verdwaalde haar, dan staat die vondst gelijk aan een mes in mijn hard, koud en fel. Hoor ik in de verte zo nu en dan een hond blaffen, dan is het een oprecht melancholische roep, een herinnering aan de tijd die we samen hadden en die we, gelukkig, ook ten volle hebben benut. Natuurlijk, er zal zeker ooit weer eens een viervoeter in mijn huis verschijnen, maar eerst moet ik hiervan loskomen.

De band met een die kan ongelooflijk diep en oprecht liggen en wordt dan ook door velen onderschat. Hoe klein ze ook was – er is me iets groots ontnomen – iets dat zich onmogelijk laat vervangen door spullen of de één of nadere vrijetijdsbesteding.

Het is nu draaglijk, maar het verlies is er natuurlijk nog steeds, ik voel het tot in mijn botten. Achter de deur geen kwispelende persoonlijkheid meer, geen schepsel dat me met onderzoekende en vragende ogen aankijkt en zegt: ‘Kom op, gooien die bal, laat dat balletje eens rollen!’

Nee, de vriendschap van dieren is een onderschat wonder dat, juist omdat het niet aan woorden gebonden was, zich ook niet gemakkelijk onder woorden laat brengen. Maar het is er, en zo is het goed. De wonderen zijn de wereld nog niet uit voor wie er oog voor heeft, en hoewel ik er nog niet klaar voor ben en inwendig geen echte afstand of een oprecht afscheid heb kunnen nemen, verheug ik me op de dag dat zo'n wonder me weer eens overvalt – en ik mijn leven deel met de gelukzalige viervoeter – altijd bereid tot een wandeling, altijd bereid tot een stukje troost.

Laat het leven maar stromen.