Wat is het Tibetaanse Dodenboek ?
Beschrijvingen van het hiernamaals worden beschreven in het Tibetaans Dodenboek.
Het boek gaat over sterven en wedergeboorte. Het beschrijven van het leven, de droom en de meditatie. Volgens het boek zijn er drie stadiums. De eerste fase is een die een staat van bewustzijn, waarin het heldere licht verschijnt. Dan komt de tweede fase waarin er voor de stervende een nieuwe realiteit ontstaat. Stervenden zien een soort mandala, met 58 toornige godheden. Dan komt de derde fase waarin men opnieuw wordt geboren. Men kan wedergeboren worden als mens, halfgod, dier, hongerige geest of als een wezen uit de hel.
In essentie wordt vanaf 1927 het Tibetaans dodenboek een cult in sommige Europese en Noord-Amerikaanse kringen. Daarin werd het boek een soort containerbegrip waar velen hun eigen definities en opvattingen uit formuleren.De drie fasen van het boek worden ook wel bardo´s genoemd en worden ook wel gebruikt voor spirituele verrijking en therapeutische doeleinden.
In Tibet leven de burgers te midden van een onherbergzame natuur.
De mensen zijn rijk niet door materialistische dingen, maar door spirituele rijkdom.
Een Tibetaanse monnik is van jongs af aan gewend aan opgesierde personificatie.
Ze leren om zwaarwegende emoties van gewicht te ontdoen. Voor iemand uit het westen zijn deze eigenschappen liefde, angst, jaloezie, of de herkenning van verwarring.
Het voortdurend inhouden van onbewuste gevoelens en gedachten is bij ons standaard.
En als onze geest na het verlaten van het lichaam inderdaad verder zou gaan met het creëren van een eigen wereld, als we inderdaad geconfronteerd zouden worden met alles waaraan wij ons gedurende ons leven vastklampten, in de vorm van projecties van een geest die nu niet langer afgeleid wordt door lichamelijke stimuli, dan zou het waarschijnlijker zijn dat we Moeder Theresa of een hulpvaardige vriend van vroeger zouden zien dan Avalokiteshvara.
En in plaats van een wraakzuchtige godheid zouden we woede waarschijnlijk gepersonifieerd zien in een oude vijand, in iets waarmee we tijdens ons leven niet afgerekend hadden.
Wijsheid zou waarschijnlijk gepersonifieerd worden in een of andere leraar die we gekend hadden, jaloezie in de geliefde die ons ooit afwees.
In de Tibetaanse Boeddhistische cultuur kent
men een intense zielsbegeleiding. De stervende wordt meerdere malen in het oor toegesproken door Boeddhistische monniken om voorbereid te worden op wat komen gaat. Nadat de dood is ingetreden gaan de rituelen door om de overledene door het Bardo Thodol (de sferen waar de overledene doorheen gaat) te begeleiden en haar of hem voor te bereiden op een volgende incarnatie, een wedergeboorte in een nieuw fysiek lichaam.
http://www.youtube.com/watch?v=TCY8sgh9lfI
Geen opmerkingen:
Een reactie posten