De Magische Verwelkte Roos

De Magische Verwelkte Roos

Er was eens een klein dorpje vol met leuk, gezellige mensen. Mooie maar naïeve mensen die vreselijk verveeld waren en niet veel om zich heen hadden om zich er mee te vermaken.
Op een dag hadden ze genoeg van hun verveelde buien en bouwden een mooi theater.
Er werden een paar shows opgevoerd in het theater maar daarna sloeg de verveling weer toe.
Op een dag kwam er een jonge man het dorpje in.

Gekleed in een zwart pak met een hoed op, hij zag er uit als een tovenaar. Hij was niet mooi om te zien maar hij had een betoverende glimlach. Een beetje brutaal ego weerspiegelde hij. Hij klom het podium op en onder de glinsterende schijnwerpers begin hij zijn show.

Komt kijken mensen, het is niet magisch, het is niet mooi ! Het heeft te maken met de kracht van jou eigen geest. Daden zijn vaak krachtiger als woorden.

Daarna gooide hij de hoed hoog in de lucht, rende over het podium om even later met een buiteling, de hoed weer op te vangen. Eindigend met een stralende glimlach.
Mensen stroomden op het podium af en de een klapte in de handen en de ander twijfelde nog aan de jonge tovenaar. De tovenaar liep naar de rand van het podium en keek naar de kleine kinderen die zich er hadden verzameld. Een klein meisje aaide hij over de wang en zei:

Om in magie te geloven, moet je geloven in schoonheid!

Hij haalde zomaar een roos tevoorschijn achter het oor van het kleine meisje en deed de roos voorzichtig in haar haren en zei:

Schoonheid is de moeite waard voor diegenen die schoonheid willen zien.

Natuurlijk waren er sceptici in het dorpje, maar de meesten gingen elke week naar het theater om de tovenaar te zien. De mensen werden harder vermaakt als ooit tevoren en e stad werd rijker en rijker. Het werd een wekelijks ritueel voor de tovenaar om al zijn trucs te laten zien en steeds weer had hij nieuwe erbij in zijn programma.

Het jonge meisje zat elke dag op dezelfde stoel de show van de tovenaar te kijken.
Elke dag haalde hij een roos tevoorschijn van achter haar oren en elke dag stak hij de roos in haar haren. De goochelaar werd ouder en zo ook het meisje en hij werd verliefd op zijn vrijwilligster.
De mensen uit het dorpje raakten verveeld van de shows en steeds smeer mensen lieten verstek gaan bij de vertoningen van de tovenaar. Mensen van buiten de stad stopten wel eens om naar hem te kijken en niemand kon zijn trucs weerleggen. Hij vertoonde steeds weer zijn trucs voor verschillende doelgroepen. Het mooie meisje maakte het niet uit welke magie hij beoefende, zij was gefascineerd van hem.

Op een dag stond de tovenaar zijn kunstjes te vertonen en hij hoorde het meisje heel erg hoesten. Hij maakte zich bezorgd en gaf haar een knipoog en zwaaide met zijn hoed. Het meisje werd bleker en bleker en opeens verliet zij de voorstelling. Het meisje werd steeds zieker en zwakker en zo ook de magie van de tovenaar.

Op een dag voerde hij gewoon zijn show op, knipte met zijn vingers en er kwam een roos tevoorschijn. De roos was echter verwelkt, de blaadjes verrot en geel, net als zijn geliefde. Het gezicht van de tovenaar stond droevig en triest en zijn wanhoop groeide. Alle magie scheen te verdwijnen net zoals de blaadjes van de stengel van de roos afvielen. Elke mooie truc leek minder magisch en de mensen stopen helemaal om naar zijn show te komen.

De geliefde van de tovenaar was stervende en de magie van de tovenaar was dood.

De mensen uit het dorpje wilden de tovenaar niet langer in de stad hebben.
Ze vonden hem een schande. De tovenaar sprak met hen af dat hij nog een truc wilde doen en als die niet aansloeg dat hij dan zou verdwijnen. Hij gebruikte het geld wat hij bij elkaar verdient had en verkocht al zijn instrumenten. Het was van te voren afgesproken dat zijn geliefde hoe ziek dan ook bij de voorstelling aanwezig zou zijn.

Zijn minnares geloofde in hem en keek starend en glimlachend naar zijn magie.
Hij gooide zijn hoed hoog in de lucht voor haar en met een knip van de vinger toverde hij een….

Dode Kraai.

Hij draaide zich bang om en zag dat zijn geliefde slap in de stoel hing. De tovenaar viel voor haar op de knieën en drapeerde zijn hoed over haar ogen. Hij tilde haar op en legde haar op het midden van het podium. Het publiek was muisstil en hadden medelijden met hem. Tranen stroomden langs zijn ogen op haar bleke gelaat en gouden haar. Iedereen zat mee te huilen om het verdriet wat er zich voor hun ogen afspeelden.

Ineens stond de magiër op, droogde zijn tranen met de onderarm met vastberaden blik. Hij tilde zijn geliefde weer op, hield haar in een arm en met een ruk in zijn tas haalde hij een grote zwarte cape tevoorschijn. Hij lep naar de achterkant van het theater met spelend op de achtergrond een tragisch muziekje.

Hij tilde de mantel hoog in de lucht, zwaaide hem op en neer met kracht en bedekte het lichaam van zijn geliefde er mee. Ineens…….

Waren de tovenaar en zijn geliefde verdwenen.

Het geschokte publiek bleef in verbazing achter, want de twee lichamen waren verdwenen in het niets. De muziek stopte en niemand wist wat er zich nu eigenlijk voor hun ogen had afgespeeld.
Ze zagen alleen nog maar het grote schilderij op het einde van het podium en de zwarte cape plat liggend op de grond. Het leek alsof de mensen erop zaten te wachten dat er iets gebeurd en ineens….
Het schilderij kwam tot leven en kwam in beweging.

In de tuin van het schilderij lipe de tovenaar en zijn geliefde en hij had een brutale glimlach om zijn mond. Een mystieke glimlach die iedereen de rillingen gaf.

Het publiek was nog verbaasder toen er ineens een tekst verscheen op het schilderij:

Ware magie zit hem in eenvoudige dingen, ware magie zit in je zelf !




( Mijn eerste schrijfsel )